Dayımın Oğlu Anlattıydı

Bir çok değerli eser yapmış iyi bir sanatçıydı. Yeni bir eser yaratmayalı uzun zaman olmuştu, yaratıcılığı beynini kaplayan ego sisinin ardında kalmıştı sanki. Yaptığı hiçbir şeyi beğenmiyor, daha önceden yaptığı şeylerle kıyaslıyordu.

Bir gün kapısı çaldı, gelen elinde resim kutusu olan bir gençti,

> Ne istiyorsun?
> Ben sizinle tanıştığıma çok mutluyum
> Oğlum daha tanışmadık, tanıştırsana kendini.
> Ben cemil resim çiziyorum, belki bana yardımcı olursunuz diye geldim
> Sana ayıracak vaktim olduğunu da nereden çıkardın?
> Sadece şansımı denemek istedim,

Bu cüretkar gence hayır diyemedi ve onu içeri buyur etti, hatta soğuk bir kola bile ikram etti.

> ee buraya kola içmeye mi geldin? Resimlerini gösterecek misin?
> Pardon heyecanlıyım da biraz.

Genç resim kutusunu açtı ve resimlerini çıkarmaya başladı. Sanatçı gördükleri karşısında hayrete düşüyor, söyleyecek kelime bulamıyordu. Genç çıkardıkça çıkarıyordu, yağlıboya kara kalem, grafik hepside birer sanat eseriydiler, hatta sanatçının o zamana kadar yaptıklarından kat be kat iyi şeylerdi, hatta benim diyen bir çok sanatçının da yaptıklarından.

> Bunları nasıl yaptın?
> Güzeller mi?
> Evet, söylesene nasıl yaptın bunları?
> Bilmiyorum bir sabah kalktım ve resim yapmayı istedim bir anda oluverdi

Gencin bu tavrı sanatçıyı sinirlendirmişti, kendisi bu işe kırk yıldan fazla zamanını vermiş ama bu kadar güzel şeyler yapamamıştı. Mutfağa gitti gözleri kararmıştı, başı dönüyordu, aklına gelen şeyleri düşünmemeye çalışıyordu. Ama sürekli aynı şeyi düşünüyordu, o resimlere ben sahip olmalıyım, onlar benim resimlerim olmalı. Bu işe bunca yıl emek verdim, sanırım bu önüme çıkar bir fırsat, karma onları benim almam için karşıma çıkardı.

Yeniden odaya döndü, çocuk gitmek için hazırlık yapıyordu,

> Nereye?
> Ben artık kalkayım, geç oldu ve bunları nasıl değerlendireceğimi araştıracağım
> Bence onların hepsini çöpe at
> Ama biraz önce iyi olduklarını söylemediniz mi?
> Seni kırmak istemedim ama şimdi söylüyorum bunlar çok kötü, bir ilk okul çocuğu bile daha iyisini yapar.
> Söylediğiniz şeylerin doğru olduğunu düşünmüyorum tavrınız çok garip
> Sana yalan söylemiyorum, istediğini yapabilirsin, ben bu işe yıllarımı verdim kötüyü iyiyi iyi bilirim.

Genç, sanatçının söylediklerine kızmıştı, gitmek için doğruldu, ama sanatçı onu omzundan tutarak tekrar koltuğa oturttu, genç cılız biriydi, çabuk hırpalanabilirdi.

Sanatçı o an belki daha sonra bin kez düşünse de neden kapıldığını anlayamayacağı bir hisse kapıldı; “gencin eserlerini onu öldürmek pahasına bile olsa elinden almalıyım”.

> Onları bana ver,
> Neden verecekmişim lütfen bırakır mısın gideyim yoksa polisi ararım,
> Onları vermeden gidemezsin!
> Git ulan ihtiyar beni korkutamazsın!

İşte o an gözünün karardığını damarlarına kalbinin daha hızlı kan pompaladığını hissetti, 1985 yılında aldığı “yılın en iyi sanat eseri” ödülünü aldı ve gence vurmak için hamle yaptı, genç cılız biri olsa da atikti, onun bu atağından korunmak için, sağa hamle yaptı, ağırlığı boşa sallayan sanatçı dengesini kaybederek başını mermer sehpaya çarptı, ve bayıldı.

Odanın ortasında bir anda kendine geldi genç tekrar vurmasın diyerek elinden ödülü aldı, o anda içeriye sanatçının bir yıldır yurt dışında okuyan ama okul taksitleri yatırılmadığından mezuniyeti askıya alınan oğlu girdi. Elinde ağır bir cisim tutan bir adam ve yerde başı kanayan babasını görür görmez gence atıldı. Yakalayarak etkisiz hale getirdi, tüm “durun”, “yanlış anladınız” yalvarışlarına rağmen.

Birkaç dakika sonra polis, biraz daha sonra ambulans geldi. Sanatçı ölmüştü, genci hapse attılar 1. derece adam öldürmek suçundan müebbet hapse.
Aradan aylar geçti sanatçının oğlu babasının yayınlanmayan eserlerini değerlendirmiş onları sergilemiş ve hepsi için ölen büyük sanatçı adına büyük paralar kazanmıştı, o sırada b tipi ceza evinde günlük gazetelerden biri okuyan yükümlü gazetede yer alan sergi haberine bakarak hafifçe gülümsedi, eserlerinin değerini görünce garip bir şekilde sevindi ama bu sevinci gardiyanın “içeri gir” tekmesi ile son buldu, zira havalandırması bitmişti.